Volkswagen Tayron: Voor wie niet van verrassingen houdt

De Volkswagen Tayron mag dan een nieuwe naam dragen, feitelijk neemt hij de plek in die ooit was gereserveerd voor de Tiguan Allspace. Hij past precies tussen de reguliere Tiguan en de grotere Touareg: de Tayron voelt als de verstandige familieman van het stel, betrouwbaar, veelzijdig en altijd voorbereid op zowel een spuugdoekje als een goed glas whisky. Daarmee vult hij eindelijk het gat in het SUV-gamma van Volkswagen, een leegte die net zo weinig aandacht kreeg als het stof onder de stoel van een oude Passat.

De Tayron heeft een wielbasis die 112 mm langer is dan die van de gewone Tiguan. Dat lijkt een droog cijfertje, maar betekent in de praktijk vooral dat passagiers op de derde zitrij niet meer in acrobatische bochten hoeven te wringen, zoals in het toilet van een budgetvliegtuig. Deze SUV biedt gezinsvriendelijke ruimte zonder in te boeten aan comfort en probeert de luxe van de Touareg te combineren met de bereikbaarheid van de Tiguan.

Het fundament is de nieuwste MQB evo-architectuur, bekend van de recente Passat en Tiguan. Tayron profiteert van alle technische snufjes: plug-in hybrides, de modernste infotainment- en rijhulpsystemen, en assistenten die je soms beter begrijpen dan je echtgenoot.

Qua vormgeving is de Tayron typisch Duits: rechte lijnen, uitgekiende verhoudingen, geen poespas. Vergeet de futuristische Peugeots of hoekige Santa Fe’s. Met zijn 4,77 meter lengte, 1,85 meter breedte en 1,66 meter hoogte oogt de Tayron serieus en solide, als een Duitse bankier. Grote motorkap? Check. Brede grille? Zeker. LED-matrixkoplampen? Standaard. Geen gewone lampjes, maar slimme verlichting die zelfs om de hoek kijkt.

’s Nachts komt de Tayron echt tot leven. De lichtsignatuur met doorlopende achterlichten, lichteffecten en oplichtende badges doet denken aan een neonreclame in de stad. Kies je voor de Elegance of R-Line, dan krijg je extra flair: chroomdetails of juist glanzend zwart, afhankelijk van je stemming of ego.

Het profiel is klassiek, recht, misschien zelfs een tikje saai—precies zoals bedoeld. Geen vrije Koreaanse lijnen, maar een strakke daklijn, duidelijke D-stijl en een kenmerkend driehoekig zijruitje achter. De wielkasten zijn voorzien van kunststof randen voor een vleugje SUV-robustheid, maar verwacht geen offroad-avonturen die verder gaan dan het pad naar de scouting. Velgen tot 20 inch benadrukken het stadskarakter. De R-Line voegt sportievere bumpers en zwarte accenten toe voor een herkenbare look.

De Tayron is als een Duitse advocaat: respectabel, discreet, prijzig maar nooit opzichtig. Hij zal geen harten sneller doen kloppen zoals Franse of Koreaanse concurrenten, maar zijn ingetogen uitstraling en rustige zekerheid maken indruk. Dit is een auto voor wie het prettig vindt te weten dat elke schroef precies zit waar hij hoort.

Binnenin keert Volkswagen met de Tayron terug naar wat werkte: alles voelt degelijk en premium aan. Echt hout of zacht ArtVelours Eco-suède trotseren de plakkerigste kinderhanden. En als er al plastic te vinden is, dan is het zo vakkundig weggewerkt dat zelfs de scherpste ogen het niet opmerken.

Het dashboard wordt gedomineerd door een touchscreen van 12,9 of 15 inch, afhankelijk van je digitale honger—en deze keer werkt het systeem zoals het hoort. De menu’s zijn logisch, de software reageert snel en het volume aanpassen is weer eenvoudig. Fysieke knoppen zijn deels terug: echte draaiknoppen voor volume en rijmodi, plus verlichte sliders. Volkswagen lijkt eindelijk begrepen te hebben dat mensen ook ’s nachts rijden.

Voor de bestuurder ligt een volledig digitaal 10,25-inch instrumentenpaneel. De middenconsole biedt slimme, dubbele opbergruimte, ideaal om je telefoon uit het zicht te houden. Draadloos Apple CarPlay en Android Auto, sfeerverlichting met tien kleuren en drie-zone climate control zijn standaard. De duurdere uitvoeringen voegen nog meer lichtaccenten toe, en stoelen met massage en ventilatie—perfect bij zomerse files.

Ruimte is de grote troef van de Tayron. Niet zomaar voldoende, maar precies goed. De tweede zitrij schuift en kantelt, zelfs lange passagiers zitten ruimschoots. Kinderen krijgen gadgets, USB-poorten en een armsteun die dienstdoet als tabletsteun. De derde rij? Economy class—prima voor een korte rit of voor kinderen, en je hoeft geen yoga-expert te zijn om in te stappen. In de wereld van zevenzitters is dat wat waard.

De bagageruimte is maximaal 885 liter, realistischer gezien zo’n 805. De plug-in hybride levert iets in, maar blijft royaal. Klap je alles plat, dan ontstaat een vlakke vloer van twee meter—perfect voor fietsen, kasten of cadeaupakketten.

Kleine pleziertjes zijn er genoeg: zonneschermen die blijven zitten, een elektrische achterklep die je met je voet opent, en beklede opbergvakken die aanvoelen alsof ze een Fabergé-ei beschermen in plaats van een pakje kauwgom.

De motorenlijst is als een goedgevulde menukaart. Volkswagen heeft niet bezuinigd: milieuvriendelijke hybride? Check. Kracht voor de Autobahn? Zeker. Diesel voor trekkracht? Ook.

Het begint met de 1.5 eTSI: 150 pk en 48 volt mild hybrid. Hij rijdt vlot genoeg voor de stad, al is het geen strepentrekker. Nul naar honderd in 9,4 seconden—meer dan sommige TikTok-trends meegaan. Ga je met een volle aanhanger de bergen in, dan is er meer nodig.

Dan zijn er de 2.0 TSI’s: 204 of 265 pk, altijd met vierwielaandrijving en DSG. De sterkste krijgt een 6-traps DSG omdat de 7-traps de kracht niet aankon. Met 265 pk sprint je in zes seconden naar de honderd—sneller dan sommige sportieve hatchbacks. Je gebruikt het zelden, maar het is fijn om te weten dat het kan.

Liever ouderwets koppel? De 2.0 TDI’s, met 150 of 193 pk, leveren respectievelijk 360 of 400 Nm. Ideaal voor het trekken van 2,5 ton—paardentrailer, boot of een flinke Ikea-lading—en dat met een verbruik van slechts 5,6 liter per 100 km.

Het paradepaardje is de plug-in hybride. Hier etaleert Volkswagen zijn technische kunde: 204 of 272 pk, een 1.5 TSI gekoppeld aan een elektromotor en 6-traps DSG, met tot 127 kilometer puur elektrisch bereik. Met een laadpaal en wat discipline rijd je een hele week op stroom.

De sterkste hybride gaat in 7,3 seconden naar honderd—net zo snel als de 2.0 TSI, maar bijna geruisloos. Slim laden en je haalt een gemiddeld verbruik van 2,8 liter per 100 km—absurd zuinig voor zo’n bakbeest. CO2-uitstoot? Slechts 9 tot 10 gram per kilometer. Milieubewust is hier een understatement. Nadeel: de tank is kleiner (45 liter), dus vergeet je te laden, dan zie je het tankstation vaker.

Het laden gaat vlot: 50 kW DC is voldoende om in een half uur van 10 naar 80 procent te gaan—precies tijd voor een broodje en wat kantooroverpeinzingen.

Droom je van een SUV die moeiteloos over verkeersdrempels glijdt zonder je koffie te morsen of “Zijn we er al?” op de achterbank? Dan is de Tayron een rijdend toevluchtsoord. Verwacht geen adrenaline, maar wel een auto die je bloeddruk verlaagt. Neem plaats, geniet van de stilte, en de wereld lijkt minder hectisch.

Vanuit de hoge zitpositie, omringd door grote ramen, heb je het verkeer onder controle als een commandant—of in elk geval als iemand die inziet dat de weg geen wedstrijd is. De stilte is indrukwekkend, dankzij akoestisch glas en dikke isolatie die zelfs drukke kinderen tot rust brengen.

Het onderstel is comfortabel en soepel, zelfs met 20-inch wielen. De carrosserie helt licht, maar dat hoort bij het karakter. Wil je kartgevoel? Koop een kart.

Met DCC Pro adaptief onderstel kies je uit vijftien demperstanden. In de praktijk zet je hem op Comfort en vergeet je de rest, zoals bij een goede koffiemachine: één knop en klaar.

Het stuurgevoel is licht en typisch Duits. Zelfs een beginnende chauffeur draait de Tayron moeiteloos door de stad. Echt sportief wordt het niet, maar er is genoeg feedback als het nodig is. Op bochtige wegen blijft de Tayron beheerst. De banden houden grip, XDS remt het binnenste wiel bij als het moet.

Kies je de R-Line met sportonderstel en 20-inch wielen, voel je af en toe een hobbel—de prijs voor een stoerdere uitstraling. Voor het soepelste comfort kies je Life of Elegance met 18 of 19 inch wielen.

De plug-in hybride remt wat vreemd: het pedaal voelt plakkerig en de overgang van regeneratief naar normaal remmen kan vloeiender.

Semi-autonoom rijden kan: automatisch van rijstrook wisselen, afstand houden, alles onder controle. Niet blindelings, maar een kort knikje kan.

Zorgen over veiligheid? De Tayron is als een bezorgde ouder: vijf Euro NCAP-sterren, met 87 procent bescherming voor volwassenen, 85 procent voor kinderen, 83 procent voor voetgangers en 80 procent voor assistentiesystemen. Negen airbags standaard, inclusief een centrale tussen bestuurder en passagier, en zelfs ISOFIX op de voorstoel. Alles is geoptimaliseerd voor veiligheid.

De actieve veiligheid is net zo sterk: autonome noodrem, rijstrookhulp, dodehoekdetectie, waarschuwing voor kruisend verkeer en uitstapwaarschuwing—de Tayron houdt alles in de gaten met Duitse precisie.

Adaptieve cruise met Stop&Go brengt je tot stilstand en laat je weer vertrekken, zen als altijd. Hij parkeert zichzelf. Optioneel zijn Night Vision, elektronische kindersloten, IQ.Light matrixkoplampen die rijstroken projecteren en proactieve remassistentie.

Gaat het toch mis, dan belt het eCall-systeem automatisch hulp in, de eerste jaren gratis. Eén puntje: de achteruitrijhulp herkent geen voetgangers, dus blijf op de camera letten.

Wat valt op aan de Tayron:

- Beste ruimte in zijn klasse: drie zitrijen (behalve PHEV), verschuifbare tweede rij, enorme kofferbak en een cabine waar iedereen in past.
- Uitzonderlijke stilte: Akoestisch glas en zware isolatie maken het een rijdende bibliotheek, zeldzaam in gezinsauto’s.
- Gebruiksvriendelijke techniek: Volkswagen laat de alles-aanraakpanelen los en kiest voor echte knoppen en logische bediening. Hulpsystemen werken, infotainment snapt iedereen na een lange werkdag.
- Breed, logisch motorenaanbod: van milde hybrides tot sterke diesels en een plug-in hybride die sommige EV’s overtreft.
- Vijfsterrenveiligheid, standaard: Alle belangrijke systemen zijn standaard. De Tayron wil koste wat kost ongelukken voorkomen.

Aandachtspunten:

- Emotieloos design: Stevig en kalm, maar weinig opwindend. Zoek je wow-factor, kijk dan verder.
- Geen sportieve rijeigenschappen: Licht stuur, zacht onderstel, veilige onderstuurgrens. Geen auto om bochten te jagen.
- Prijs neigt naar premium: De Tayron is duurder dan een Kodiaq of Sorento. Je krijgt veel, maar betaalt voor het VW-logo.
- Geen derde zitrij bij de plug-in hybride: Wil je zeven stoelen én elektrisch rijden? Niet bij deze, kijk naar de Kia Sorento.
- Remgevoel en kleine tank bij PHEV: De overgang van regeneratief naar normaal remmen is niet altijd soepel. Met 45 liter tank moet je vaker langs het tankstation als je niet oplaadt.

De Tayron is als een degelijke Duitse ingenieur: wordt nooit boos, is nooit te laat, vergeet niets, pronkt niet, doet niet alsof hij sportief of futuristisch is. Hij doet gewoon wat hij moet doen—stil en comfortabel, precies zoals een gezinsauto hoort te zijn.

Heb je kinderen, een hond en een kinderwagen? Dan is de Tayron jouw oplossing. Wil je muziek luisteren zonder motorgeluid? Tayron. Zoekt je de dichtstbijzijnde pomp, maar geen AI-therapie? Het IDA-systeem luistert zonder je te analyseren.

Is hij duurder dan concurrenten? Ja. Sportiever dan een fiets? Nee. Maar dat is niet relevant. De Tayron is ontworpen als de auto waar je nooit over na hoeft te denken, omdat hij alles gewoon regelt—precisie, het Duitse recept.