3D Τηλεοράσεις: Το Μέλλον που Κατέληξε να Μαζεύει Σκόνη

Όταν η τεχνολογία 3D προσγειώθηκε με φόρα στα σαλόνια μας πριν λίγα χρόνια, ήταν σαν να είχαμε κάνει άλμα στο μέλλον φορώντας jetpack βγαλμένο από επιστημονική φαντασία. Δεν επρόκειτο για ένα ακόμα κόλπο, όπως ένα έξυπνο τηλεκοντρόλ ή μια οθόνη που λυγίζει σαν γιόγκι με υπερκινητικότητα. Όχι, εδώ μιλάμε για υπόσχεση—μια σοβαρή δέσμευση ότι δεν θα βλέπεις απλώς μια ταινία, θα ζεις μέσα της. Θα πετούσες στο Avatar, θα βυθιζόσουν στον Τιτανικό και θα ανατιναζόσουν δίπλα σε κάθε έκρηξη που σκηνοθέτησε με αγάπη ο Michael Bay. Το μόνο που χρειαζόσουν ήταν μια τηλεόραση ακριβότερη από την κουζίνα σου και γυαλιά που σε έκαναν να μοιάζεις με κομπάρσο από φθηνή διαστημική όπερα.
Και μετά—πούφ. Έτσι απλά. Τρία χρόνια αργότερα, αυτά τα θαυματουργά κουτιά εξαφανίστηκαν από τα ράφια, λες και τα μάζεψαν εξωγήινοι από την Περιοχή 51.
Φυσικά, όλα ξεκίνησαν στον κινηματογράφο. Τη δεκαετία του 1950, όταν ο κόσμος ήταν ακόμα ασπρόμαυρος και οι διαφημίσεις τσιγάρων θεωρούνταν κομψές, οι σινεφίλ φορούσαν τα διάσημα χαρτονένια γυαλιά με τα κόκκινα και μπλε τζάμια. Ο κόσμος το λάτρεψε—για λίγο. Αλλά η ποιότητα εικόνας ήταν τόσο άθλια, που ούτε τα σκυλιά δεν τα φορούσαν.
Ύστερα ήρθε το Avatar. Τα ταμεία έσπασαν ρεκόρ πιο γρήγορα κι από τον πληθωρισμό της αυτοπεποίθησης του Elon Musk, κι έτσι άρχισε ο αγώνας δρόμου. Samsung, Sony, LG—όλες εκτόξευσαν 3D τηλεοράσεις στην αγορά λες και θεράπευαν την ανία. Αν δεν είχες 3D σύστημα των 3.000 ευρώ, ήσουν κάποιος που αγαπούσε τη φτώχεια και τη δισδιάστατη κατάθλιψη.
Ή μάλλον... όχι ακριβώς. Γιατί όταν κουβάλησες αυτό το απίστευτα ακριβό τεχνολογικό θηρίο στο σπίτι σου και το άναψες, η πραγματικότητα σε προσγείωσε ανώμαλα. Χρειαζόσουν γυαλιά. Και όχι όποια κι όποια. Αυτά που σου προκαλούσαν πονοκέφαλο, τελείωναν τις μπαταρίες πιο γρήγορα κι από τη διάθεσή σου στο γυμναστήριο και εξαφανίζονταν πίσω από τον καναπέ ακριβώς όταν ξεκινούσε η ταινία.
Και ακόμη κι αν τα έκανες όλα σωστά, αποδείχθηκε πως το ένα τρίτο των ανθρώπων δεν μπορεί απλά να δει 3D. Η φυσιολογία είπε: «Καλώς ήρθες, αλλά… όχι». Κάποιοι το έβλεπαν αχνά. Άλλοι καθόλου. Και μετά ήρθαν οι πονοκέφαλοι. Η ναυτία. Και η υποψία πως ίσως, απλά, θα ήταν καλύτερα να είχες ανοίξει κανένα βιβλίο.
Μέχρι να αποκτήσεις την τηλεόραση, τα γυαλιά και μια συνταγή για ιβουπροφαίνη, συνειδητοποιούσες ότι αυτή η περιβόητη «βύθιση σε άλλη διάσταση» περιοριζόταν σε τρεις ταινίες κινουμένων σχεδίων, μερικές άτσαλες μετατροπές δράσης και το ESPN 3D να δείχνει… μπέιζμπολ. Όσο κι αν διαφημίστηκε, όταν το Transformers σε 3D σε κάνει να νιώθεις ότι περιμένεις στη σειρά του φαρμακείου, κάτι πήγε πολύ στραβά.
Και το περιεχόμενο; Ποτέ δεν ήρθε. Γιατί να φτιάξει κανείς κάτι μόνο για 3D, όταν το 2D δουλεύει μια χαρά και δεν σου προκαλεί ημικρανία; Τα στούντιο τα παράτησαν. Τα κανάλια το ίδιο. Ακόμα και τα Blu-ray 3D δίσκοι έμεναν στα ράφια σαν ξεχασμένα παγωτά που λιώνουν δίπλα στον εκτυπωτή του γραφείου.
Και μόλις το 3D άρχισε να φαίνεται πως ίσως, πιθανώς, άξιζε άλλη μια ευκαιρία… εμφανίστηκαν τα 4K. Και το HDR. Ξαφνικά, η τηλεόραση έδειχνε εικόνες τόσο καθαρές που μπορούσες να μετρήσεις τους πόρους στο πρόσωπο του παρουσιαστή των ειδήσεων. Χωρίς γυαλιά. Χωρίς ναυτία. Και, τι έκπληξη—όλοι προτίμησαν αυτό.
Οι κατασκευαστές, που είχαν επενδύσει μια μικρή περιουσία στο 3D, βρέθηκαν με αποθήκες γεμάτες αχρησιμοποίητα γυαλιά, αδιάθετες τηλεοράσεις και πελάτες να σηκώνουν τους ώμους λέγοντας: «Ξέρεις τι, εγώ μένω στο καλό, παλιό 2D».
Μέχρι το 2017, οι 3D τηλεοράσεις είχαν πεθάνει οριστικά. LG, Sony, Panasonic, Philips—όλοι μαζί αναφώνησαν: «Τέλος εδώ». Τα βασικά μοντέλα ξαναγύρισαν στο 2D. Τα γυαλιά εξαφανίστηκαν. Και κανένας δεν έκλαψε.
Μόνο τα IMAX σινεμά επέμειναν, κρατώντας το 3D σαν νοσταλγικός παππούς, κυρίως επειδή κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι πλήρωσε 15 ευρώ για να νιώσει άρρωστος για δύο ώρες.