Misschien, heel misschien, eerst het verkeer checken voordat je invoegt op een doorgaande weg

Stel je dit voor: Een auto rijdt nonchalant de hoofdweg op, schijnbaar niet in de gaten dat er al een ander voertuig bezig is met het inhalen van een derde. Een klassiek recept voor chaos.

Laten we dit eens even analyseren. Aan de ene kant zou de bestuurder die de hoofdweg oprijdt, eigenlijk even moeten kijken of er verkeer met hoge snelheid aankomt voordat ze zich zomaar op de weg begeven alsof ze de eigenaar zijn. Het is geen hogere wiskunde—het is gewoon een kwestie van gezond verstand.

Maar wacht eens even—hoe zit het met de inhaalmanoeuvre? Als de bestuurder zijn ogen op de weg had gericht (zoals je zou verwachten), hadden ze de auto die vanuit de zijstraat kwam moeten zien. Misschien, heel misschien, was dat het signaal om de actie af te breken in plaats van door te scheuren als een stuntchauffeur in een actiefilm.

Dus, wiens schuld is het? Eerlijk gezegd, een beetje van beide. De invoegende bestuurder negeerde de gouden regel van voorrang geven, terwijl de inhalende bestuurder de even belangrijke regel van gezond verstand links liet liggen. Want hier is het punt: alleen omdat je een manoeuvre kunt uitvoeren, betekent dat niet altijd dat je het ook zou moeten doen.