Ruslands Molnija EV: Honderd Kilometer Actieradius, Met Meewind

Trotse functionarissen benadrukken dat zeventig procent van de onderdelen uit eigen land komt. Dat zal waarschijnlijk de deurgreep, een ruitenwisser en misschien de handtekening van de projectleider onder de motorkap betreffen. De overige dertig procent komt vermoedelijk stilletjes uit landen waar daadwerkelijk geproduceerd wordt, zodat de auto in elk geval zelfstandig kan rijden.

En de concurrentie? Volgens de officiële lezing zijn dat Tesla’s Model 3, Zeekr’s 007 en BYD’s Han. Die vergelijking is ongeveer zo treffend als een aardappelschilmesje tegenover een samoeraizwaard zetten. Ja, ze snijden allebei, maar de ervaring is totaal verschillend. Toch is de Molnija al genomineerd voor de belangrijkste Russische prijs voor industrieel design, wat maar weer bewijst dat vaderlandsliefde het vaak wint van realiteitszin.

De productie vindt plaats in de Moskvich-fabriek in Moskou, een locatie die de laatste jaren meer op een spookhuis dan op een fabriek leek. Daar werden Chinese bouwpakketten in elkaar gezet, met de belofte “binnenkort Tesla te evenaren”. Nu rolt er in elk geval iets tastbaars van de band—misschien tientallen exemplaren—om het wagenpark van de overheid op te frissen en taxibedrijven een nieuw gespreksonderwerp te geven.

Ook exportplannen liggen op tafel. Maar waarheen? Dat blijft de grote vraag. Noord-Korea lijkt een logische optie, waar een actieradius van honderd kilometer eerder als luxe dan als tekortkoming wordt gezien.

Uiteindelijk voelt de Molnija meer als een mobiele verlengsnoer dan als een echte elektrische auto: hij rijdt alleen zolang er ergens een stopcontact in de buurt is. Toch bewijst het dat de Russische auto-industrie nog iets nieuws kan produceren—al heeft dat ‘iets’ de vonk van een zaklamp die op een novemberavond bijna leeg is.