Zeventig Jaar Peugeot 403: De Roestige Schoonheid Die Zelfs Colombo Niet Kon Weerstaan

Vandaag viert de Peugeot 403 zijn zeventigste verjaardag, een moment dat ons eraan herinnert dat autofabrikanten ooit écht nieuwe en nuttige dingen wisten uit te vinden, lang voordat marketing het overnam. Ontworpen door Pininfarina was dit Franse middenklassemodel veel meer dan een stijlvol accessoire; het bleek op verschillende fronten een pionier. De Peugeot 403 werd op 20 april 1955 onthuld in het Palais de Chaillot in Parijs als de eerste naoorlogse telg uit de '400'-serie. Bescheiden van buiten, doordacht van binnen: de 403 introduceerde verstelbare stoelen die niet alleen kantelden en verhoogd konden worden, maar zelfs tot bed konden worden omgebouwd. In de jaren vijftig klonk dat net zo futuristisch als de snufjes van nu, maar het was puur mechanisch én betrouwbaar. Onder de motorkap lag standaard een 1,5-liter benzinemotor met 58 pk, ruim voldoende voor de doorsnee bestuurder destijds. Met een topsnelheid van 125 km/u deed de 403 het prima op zowel stedelijke wegen als het platteland. In 1958 werd het gamma uitgebreid met een dieselmotor, een primeur voor een Europese sedan. De 1,8-liter Indenor leverde 48 pk en haalde 105 km/u. Geen sportwagen, maar degelijk en betrouwbaar. De Peugeot 403 was nooit zomaar ‘weer een Franse auto.’ De productie vond plaats in dertien landen verspreid over vijf continenten, van Uruguay tot de Filipijnen en Nigeria. Een mondiale spreiding waar veel moderne modellen slechts van kunnen dromen. Ook qua varianten was er volop keuze: sedan, stationwagen, bestelwagen en zelfs pick-up. Vooral die laatste werd in Afrika populair vanwege zijn robuustheid en eenvoudige onderhoud. Toch werd de 403 vooral legendarisch dankzij een slordige rechercheur uit Los Angeles, gehuld in een verfrommelde regenjas, met vermoeide ogen en een gehavende Peugeot 403 Cabriolet. Peter Falk, als luitenant Columbo, gaf de auto meer faam dan welke reclamecampagne ook, niet door stijlvolle glamour maar juist door zijn versleten en doorleefde uiterlijk. Ironisch genoeg werd een auto van Pininfarina wereldberoemd door eruit te zien alsof hij achter een garage stond weg te roesten. Buiten de televisie dook de 403 ook op in de filmgeschiedenis, onder meer in Godards À bout de souffle (1961) en later Monsieur Ibrahim (2003). Geen pronkstuk, maar een werktuig dat de sfeer en het tempo van zijn tijd wist te vangen. Dus als u een oude 403 voorbij ziet rijden, kijk dan verder dan de roestplekken en vermoeide lijnen. U kijkt naar een zeldzaam overblijfsel: een product van zijn tijd, tegelijk praktisch, vernieuwend en verrassend duurzaam, al doet hij tegenwoordig misschien wat denken aan een kunstwerk dat aan de sloop is ontsnapt.