Rolls-Royce Phantom 100: Eeuw in Muziek en Mythe
Ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan grijpt Rolls-Royce naar een beproefde strategie: het vlaggenschip verbinden aan de popcultuur. In het persbericht wordt de Phantom groots aangekondigd als het 'icoon der iconen', die de muziekgeschiedenis van de jazz tot hiphop zou hebben begeleid, alsof de statige sedan altijd een verborgen hoofdrolspeler was. De lijst met namen is indrukwekkend—Marlene Dietrich, Elvis Presley, John Lennon, Liberace, Elton John, 50 Cent—maar de werkelijkheid is eenvoudiger. De Phantom was zelden een creatief instrument, vrijwel altijd een statussymbool.
Toch zijn de anekdotes onweerstaanbaar. Dietrichs groene Phantom I werd onderdeel van het Hollywooddecor tijdens het gouden tijdperk. Elvis gebruikte zijn auto als spiegel voor zijn kippen. Lennons psychedelische Phantom V groeide uit tot een flowerpower-manifest dat de oudere Londense generatie schokte. Elk verhaal is kleurrijk, maar benadrukt hetzelfde punt: de Phantom fungeerde als een kostbaar toneelkostuum, een manier om te laten zien dat je het gemaakt had.
Later werden de verhalen steeds absurder. Liberace reed het podium op in een Phantom vol spiegels, zijn eigen rijdende discobal. Elton John kocht er spontaan een bij een dealer in Manchester op weg naar een concert en schonk er een aan een bandlid nadat hij in de Sovjet-Unie in kolen was uitbetaald. Rolls-Royce floreerde zoals altijd op een mix van glamour en het bizarre.
Dan is er nog de hardnekkige mythe van Keith Moon, die zijn Phantom in een hotelzwembad zou hebben laten zinken. Of het nu waar is of niet, het verhaal zit zo diep in het collectieve geheugen dat het merk er nu zelf op inspeelt, bijvoorbeeld door voor de jubileumcampagne symbolisch een carrosseriedeel op de bodem van een zwembad te laten zinken.
Tegenwoordig is het verhaal voorspelbaarder. Hiphop heeft Rolls-Royce opnieuw tot wereldwijd statussymbool gemaakt. Van Snoop Dogg en Pharrells videoclips tot Lil Waynes albumhoezen en 50 Cents tv-shows: de Phantom is minder auto dan rijdend reclamebord geworden. De 'sterrenhemel'—de Starlight Headliner—is zelfs een cliché in rapteksten en videoclips.
De Phantom is nooit een revolutionair kunstwerk geweest. Het is eerder een spiegel die het succes, de excentriciteit en de overdaad van zijn eigenaar weerspiegelt. Rolls-Royce mag dan hoogdravend spreken over 'een gedeelde ambitie om indruk te maken', de geschiedenis laat iets nuchters zien: de Phantom was er altijd, klaar om elke kleur, betekenis of mythe te absorberen die de nieuwste eigenaar erop projecteerde.
